Het enige onderdeel van het voetbal waar ik nimmer een logische verklaring voor heb kunnen verzinnen is de inworp. Het spel heet voetbal, dus een vrije trap op de plek waar de bal over de zijlijn is verdwenen had mij het meest logisch en voor de hand liggend geleken. Maar nee, hier neemt men de bal ter hand en brengt deze met een merk­waardig soort worp weer in het spel.

Merkwaardig, want een slingerworp of een logische worp met één hand is verboden. De bal moet met twee handen vanuit de nek en met beide voeten op de grond worden ingegooid. Een opmerkelijk voorschrift qua houding dat we verder nergens in het spel nog terug zien komen. Daarbij wordt het aanraken van de bal met de hand eigenlijk overal in het veld zwaar bestraft, dus vanwaar deze antieke anomalie die blijkbaar alle spelregelhervormingen heeft overleefd? Waarbij mij een spelregelhervorming die de inworp vervangt door een intrap juist de meest voor de hand liggende wijziging toeschijnt, richtte men zich in de UEFA burelen in Nyon op de doeltrap, buitenspel en handsballen. Ik meen dat er wel eens experimenten met de intrap gedaan zijn in het verleden, maar wat de reden is om die logische overstap toch maar niet te maken kan ik me niet meer voor de geest halen. Wellicht dat het verschil met de corner te klein wordt?

Want dat is een ander opmerkelijk aspect aan dit fenomeen: aan de korte zijde van het veld wordt er dus wél gewoon getrapt! Overigens zou wat meer gevaar voor de doelen de aantrekkelijkheid van het spel alleen maar ten goede komen voor mijn gevoel. Bij een inworp kan je niet buitenspel staan. Dat maakt met gelijkblijvende regels de intrap een spectaculair fenomeen: nagenoeg alle uitballen op de aanvallende helft veroorzaken daarmee een soort scrimmage in het doelgebied, waarbij ik zeker een ferme stijging van het aantal gescoorde goals niet uitsluit. Ooit drong de Amerikaanse tak van de FIFA aan het spel wat spectaculairder te maken. Amerikanen houden van een spel waarin om de minuut een treffer te noteren valt. Score, hotdog halen, gaan zitten, score…

Maar goed, ik ga ik dus peinzen en piekeren op zoek naar de onderliggende logica van deze uitbal/inworp-spelregel. Ik moet daarvoor helemaal terug naar de oerdagen van het voetbal, toen de hoofden van verslagen vijanden terug naar de nederzetting van herkomst werden geschopt. Belandde zo’n hoofd naast het bospad, dan was het wellicht lastig om het vanuit het struikgewas weer op het pad te schoppen. Dus dat hoofd maar opgepakt en weer op het pad gegooid. Een hoofd is zwaar, dus mogelijk vandaar die regel van tweehandig gooien: het lijkt mij niet handig een mensenhoofd met één hand te moeten gooien. Ik kan me echter niet heugen ooit voor zo’n morbide klus gestaan te hebben, dus wellicht klets ik maar wat.

Überhaupt lijkt me deze oorsprong van de inworp al wat ver gezocht, maar als je ergens geen verklaring voor kunt vinden, dan blijf je net zo lang zoeken tot er iets opduikt dat in ieder geval een béétje in de buurt komt. Zie hier ook het ontstaan van de diverse complot­theorieën die door onze hedendaagse samenleving waren… Een voetbal is aanzienlijk lichter dan een hoofd en dat is terug te zien aan de manier waarop vandaag de dag de inworp genomen wordt. Alleen de specialisten met een enorme zwieperd in heupen en schouders brengen de bal nog diep richting schouderbladen. Voor het merendeel der inwerpers begint de nek echter al ergens op de kruin. Het lijkt er niet eens meer op! Alleen bij de vroege jeugd is er nog wel eens een overijverige arbiter te vinden die de edele kunst van de inworp nog serieus neemt en een inworp over laat doen als deze niet geheel volgens het boekje wordt uitgevoerd.

Hoewel menig prof aan de inworpen van de junioortjes een voorbeeld kan nemen, kan ik me geen eredivisiewedstrijd herinneren waarin er een ‘foute’ inworp overgenomen diende te worden. Hooguit werd de nemer even teruggewezen na wat al te opvallend gesmokkel voor wat betreft de plaats delict, maar echt een foute inworp die over moest? Wie het weet mag het zeggen!

Hoog tijd wat mij betreft om hier maar weer eens een hernieuwd experimentje mee te gaan doen!
Al was het maar om die akelige associatie met dat hoofd kwijt te raken als ik iemand een inworp zie nemen…