Het relaas van een Technisch Coördinator

Door Martin Langhout. Fotografie Jennifer Ros e.a.

Victoria? Ik had er eigenlijk niets mee, sterker nog: als jeugdtrainer van vele jeugdteams bij Altius misbruikte ik het stereotiep, dat Victoria een club was van een bij elkaar gezocht arrogant stelletje kakkers en dat het voor hun misplaatste gevoel van superioriteit geen overbodige luxe was, ze zo nu en dan eens op een stevige manier op een nederlaag te trakteren. Ik gebruikte dit als teammotivatie zo vaak, dat ik er daadwerkelijk nog zelf in ging geloven, ook. Zoals zo vaak met vooroordelen komt er onherroepelijk een moment dat je ietwat beschaamd voor jezelf moet toegeven, dat de werkelijkheid niet representatief is voor datgene, wat je voor jezelf als waarheid neemt. Ok, mensen met een dubbele voornaam kom je op het Jagerspaadje vaker tegen dan een ‘Piet’, ‘Jan’, ‘Joop’ of ‘Truus’ en de gemiddelde waarde van de bolides op de parkeerplaats ontstijgt menigmaal de prijs, die een huishouden met een modaal inkomen zich ooit kan permitteren.

Desondanks kan ik niet ontkennen dat de mensen die ik daar door de jaren heb leren kennen, veel sympathieker blijken te zijn dan het bevooroordeelde beeld, dat ik me had aangepraat. Feitelijk is het eigenlijk bij iedere vereniging hetzelfde: je hebt mensen met wie je je verwant voelt en vriendschappen opbouwt en personen, die niet echt bovenaan de invitatielijst van je verjaardag staan. Het bescheiden op een afstandje blijven langs de zijlijn als er zaken niet goed lopen zit – soms tot ergernis van mijn vrouw – helaas niet in mijn aard en kan ik het toch niet laten om ongevraagd mijn mening c.q. advies te geven. Dit leidde twee jaar geleden tot de vraag of ik als Technisch Coördinator wilde fungeren voor de A-selectie, de O23-1en het tweede elftal. Ik had me al zo vaak met de technische zaken – gevraagd en vooral ongevraagd – bemoeid, dat ‘nee’ zeggen eigenlijk geen optie was. Met als voorwaarde dat ik het zou doen, zolang mijn gezondheid het toeliet, gaf ik toe en had ik er weer een baantje bij.

Mei 2022

De O23-1 was in het seizoen 2021-2022 onder leiding van Maikel Rijdes kampioen geworden en gepromoveerd naar de tweede landelijk divisie. Het kampioenschap was een waar huzarenstukje, daar de trainings-en wedstrijdopkomst iedere week op zijn zachtst gezegd een drama was. Het was iedere keer weer spannend, wie of hoeveel er op de trainingen en wedstrijden aanwezig zouden zijn. Met veel kunst en vliegwerk werd het team aangevuld, spelers kwamen kort voor de wedstrijd aan of kwamen soms helemaal niet opdagen. Het gedrag beïnvloedde de resultaten, opmerkelijk genoeg, nauwelijks. De spelers van dat seizoen waren zo getalenteerd, dat ze hun potjes toch wel wonnen en daardoor was er helaas geen reden tot aanpassing van het gedrag. De spelers die wel loyaal waren, begonnen hun motivatie te verliezen en dreigden voor de club verloren te gaan. Gesprekken met de notoire spijbelaars boden weinig soelaas: afspraken en beloftes hielden geen stand. Alles en iedereen betrokken bij het wel en wee van de O23-1 slaakten een zucht van verlichting, toen het seizoen voorbij was. Met een onmogelijk behaald kampioenschap, dat dan weer wel.

Nooit meer zo’n seizoen dus! Goede raad is duur, want na tientallen gesprekken met spelers, die de nieuwe O23-1 zouden vormen, moest er wel een soort van commitment zijn van spelers in de vorm van continuïteit en loyaliteit. Na tientallen “ik denk het wel maar weet het niet zeker”-gesprekken, hele en halve beloftes kwamen we uiteindelijk tot een respectabel aantal van 18 spelers. Onder 19-1 werd als selectieteam opgeheven, 8 eerstejaars A-junioren (O19-1) werden doorgeschoven naar O23-1 terwijl er één speler rechtstreeks aan de A-selectie werd toegevoegd.

Een ervaren trainer zou worden aangesteld en na een aantal gesprekken dachten we die UEFA B-trainer te hebben gevonden. Hij was naar eigen zeggen nog verwikkeld in een nacompetitie en had uiteraard nog geen tijd om met de spelersgroep en de technische staf kennis te maken. Begrijpelijk. Echter, in de voetbalwereld blijft niets geheim en toen ik hoorde dat betreffende trainer enkele maanden geleden al door zijn club op non-actief was gezet en dus helemaal niet in de nacompetitie was verwikkeld, was dit een absolute no-go. Samenwerken op basis van wederzijds vertrouwen is een kostbaar goed en door meteen te worden voorgelogen, werd het fundament wat dat betreft onherstelbaar beschadigd. Goede raad was duur, maar gelukkig was Renato Dijksterhuis bereid om de O23-1 het volgende seizoen te coachen.

Start seizoen 2022-2023

Het blijft herkenbaar voor elke amateurclub. Hoe goed alles ook is geregeld, de voorbereiding blijft bij de gemiddelde amateurclub één grote georganiseerde chaos. De tijd dat we als spelers onze vakanties aan de start van de voorbereiding aanpasten, behoort inmiddels tot een ver, ver verleden. Spelers, die na de start drie weken later instromen of de eerste drie weken aanwezig zijn en vervolgens vrolijk 3 weken op vakantie gaan. Spelers die aanwezig zouden zijn en plots besluiten er een paar weken tussen uit te gaan, terwijl niemand is geïnformeerd. Ik kijk er niet meer van op. Waar we met bloed, zweet en tranen een stevige selectie van 18 spelers hadden voor de O23-1, begint het geheel al na enkele weken de eerste barstjes te vertonen. Wat betreft ‘Piet’ begin ik na twee weken ietwat achterdochtig te worden. Ondanks de plechtige belofte deel uit te maken van O23-1 reageert hij niet op mijn appjes en telefoontjes met de vraag wanneer hij weer komt trainen. Op 2 september verschijnt het appje op mijn mobiel “dat ik hem net voor was en nee, het gaat ‘m toch niet worden dit seizoen”. Nummer twee op mijn lijst, ‘Joop’, reageert al helemaal nergens op. Joops vader laat via de app weten, dat zoonlief bij nader inzien het helemaal maar voor gezien houdt. Na twee trainingen scheurt ter overmaat van ramp ‘Jan’ voor de tweede keer zijn voorste kruisband, na net ‘clear’ te zijn gegeven door zijn fysiotherapeut. Zeven spelers, ‘Henk’, ‘Corretje’, ‘Willem’, ‘Arie’, ‘Jaap’, ‘Jos’ en ‘Hendrik’ hebben een zogenaamd tussenjaar. De meesten van hen willen enkele maanden reizen, werken en levenservaring opdoen. Waar vroeger het Interrailen ‘hot’ was en respect bij je leeftijdsgenoten afdwong, oogst dit heden ten dage opgetrokken wenkbrauwen. Namibië, Costa Rica, de Verenigde Staten, de Filippijnen, Curaçao en een opleiding tot skileraar in Oostenrijk zijn de gemiddelde tussenjaarbestemmingen. Met enig rekenen en gepuzzel zou de ene helft weg zijn en de andere aanwezig en elkaar aflossen bij terugkomst. Al met al toch nog een krappe selectie, maar we wagen het er op!

A-selectie

De nog incomplete A-selectie trapt samen met de al aanwezige O23-1-spelers af met het MZS-toernooi. Het betreft een thuiswedstrijd en we mogen het opnemen tegen respectievelijk SV Loosdrecht en FC Hilversum. Er zijn genoeg spelers voor 2 verschillende teams en tegen Loosdrecht starten we met overwegend O23-1-spelers en de twee nieuwelingen Jurre van Mill en Mo el Alquioui. Iedereen kijkt zijn ogen uit, want het toch niet kinderachtige Loosdrecht wordt door de jonkies compleet overlopen en Loosdrecht mag blij zijn dat de teller na 30 minuten speeltijd op 3-0 blijft steken. De finale wordt niet gehaald na een 1-0 nederlaag tegen Hilversum, maar het besef daalt bij iedereen langzaam in, dat er dit seizoen wellicht iets moois kan groeien en als een week later SDO er ook kansloos met 3-0 aan moet geloven, groeit het optimisme tot hoog in de bomen.

De euforie kent helemaal geen grenzen als de eerste 4 competitiewedstrijden met fris en overtuigend spel in winst worden omgezet. Tegen Breukelen wordt er onnodig 1-1 gelijk gespeeld, maar hoewel de volgende wedstrijd weer met 5-1 wordt gewonnen tegen Buitenboys, komt er langzaam zand in de motor en begint het allemaal wat te schuren.

Het is inmiddels oktober, de verbouwing is begonnen en het paviljoen is weg en veranderd in een troosteloze bouwput. Dat betekent dat iedereen in trainingskloffie aankomt en weggaat. De spullen worden in grote metalen containers neergelegd en aldaar de voetbalschoenen aangetrokken. Menigmaal stappen de spelers na de training drijfnat en verkleumd weer in hun auto’s naar Amsterdam en Utrecht.

In de laatste zes wedstrijden voor de winterstop is Victoria het helemaal kwijt en vergaart het slechts 4 van de 18 te winnen punten en kijkt het nu vanaf de zesde plek met een schuin oog naar plek 9, die nog maar tot vier punten is geslonken. Er wordt bij vlagen goed, maar ook, gelijk een team met zoveel jonge spelers, naïef gevoetbald. CSW staat ruim op kop met 11 punten voorsprong en het kampioenschap is lichtjaren verwijderd en wordt als doelstelling van de lijst gehaald.

Onder 23-1

Het wil nog niet echt vlotten met de O23-1. Hoewel de trainingsopkomst redelijk goed is, houden de resultaten geen gelijke tred met het aanwezige talent. De verliespartijen stapelen zich op en dat komt de sfeer, zoals eigenlijk overal, niet ten goede. Deze talentvolle lichting maakte in de jeugd louter overwinningen en kampioenschappen mee en wist dit seizoen niet wat ze meemaakten. Dit team bestond voor het merendeel uit 18-jarigen en moesten nu op landelijk tweede divisie niveau voetballen tegen meer ervaren en fysiek sterke jongens van rond de 22 jaar. Een voetbalwet vertelt je dat er dan meer komt kijken dan alleen leuk voetballen en dat dit nu eenmaal onlosmakelijk is verbonden met je ontwikkeling tot volwassen voetballer. Zoals heel herkenbaar in de huidige maatschappij en tijd is zelfreflectie niet de best ontwikkelde eigenschap van de hedendaagse voetballer en al helemaal niet in deze leeftijdscategorie. De vingertjes wijzen voornamelijk naar elkaar en uiteraard richting de trainer. De personele bezetting liep weer wat verder terug, doordat er soms op zaterdagmiddag plotseling moest worden gestudeerd en bovendien was er nog ‘Klaasje’, die al weken naar familie in het buitenland was en, zonder enige berichtgeving, blijkbaar besloten had niet meer terug te keren. Van de moeder van ‘Corretje’ vernam ik dat zoonlief waarschijnlijk na de kerst weer terug ging naar zijn eerdere reisbestemming, hoewel het ook zo zou kunnen zijn dat hij zijn meisje niet kon missen en misschien toch in Nederland zou blijven… Trainer Renato Dijksterhuis is bewonderingswaardig positief en blijft onverminderd enthousiast zijn energie in het team steken. Bewonderingswaardig, want zo langzamerhand begin ik een zeurende en stekende hoofdpijn van dit dossier te ontwikkelen. Elke zaterdag zijn er te weinig spelers en wordt het bedelen bij de andere teams om spelers, die het niveau eigenlijk ook niet hebben, waardoor de volgende (ruime) nederlaag weer een feit wordt. Nadat onverwacht weer een speler besmet is geraakt door het reisvirus trekken we de stekker er definitief uit. Het is nu wel mooi geweest. Twee spelers zullen bij de A-selectie worden toegevoegd, de andere spelers trainen op de dinsdag met de A-selectie mee en gaan deel uit maken van het tweede. Renato is loyaal en toont zich bereid om het tweede te gaan trainen en te coachen.

Trainingskamp Barcelona

In de winterstop is het traditie dat de A-selectie zijn trainingskamp opslaat in warmere oorden. Er worden zoals altijd een aantal talentvolle jongeren uitgenodigd om mee te gaan om ervaring op te doen en zich te meten met het niveau van het eerste. Voor de oefenwedstrijd tegen een sterk regionaal Spaans team laten ze zich meteen gelden. De 17-jarige Milan Ketelaar pakt, tot grote hilariteit van de gearriveerde spelers en zonder met zijn ogen te knipperen het nummer-10 shirt van de verbouwereerde captain Rik Langhout, en trekt het met een stalen gezicht over zijn schouders. Vervolgens speelt hij een dijk van een wedstrijd. De ingevallen Finn Westerveld speelt onverstoorbaar en de eerste twee beste ballen die hij krijgt rost hij met militaire precisie in het doel. Na de wedstrijd voegt Milan de nog steeds verbijsterde Rik toe dat hij de aanvoerdersband binnenkort ook kwijt zal zijn. De sfeer is uitstekend en de groep groeit nog meer naar elkaar toe. Persoonlijke gesprekken, waarbij niet alleen wederzijdse standpunten en doelen, maar ook privézaken, die van invloed kunnen zijn op het functioneren, werden besproken, waardoor de band tussen staf en spelers werd verstevigd.

23 januari 2023

Mijn telefoon trilt en er verschijnt een verontrustend app-berichtje van trainer Robert Roest op de display. Het bericht zet een stroom van emoties en acties in gang, waarbij er razendsnel geschakeld moet worden. Het komt erop neer dat door privéomstandigheden Robert de beslissing heeft genomen om per direct te stoppen met zijn werkzaamheden als trainer-coach bij Victoria. Alle begrip natuurlijk, maar er moet wel op korte termijn een oplossing gevonden worden. Waar haal je aan het begin van de tweede seizoenshelft een beschikbare, capabele trainer vandaan, die bovendien de club goed kent en geen rare fratsen uithaalt? Na hier en daar wat bekenden te hebben gepolst en met de spelersraad te hebben gesproken was iedereen unaniem van mening dat Renato Dijksterhuis de interim-trainer, met Mathieu Bakker als assistent, zou worden.

Renato Dijksterhuis – juni 2022

Nadat we onverwacht in juni geen trainer meer hadden voor de O23-1 moesten we snel handelen om een ervaren trainer aan te trekken. Ook hier het probleem dat we natuurlijk veel te laat in het seizoen hiermee werden geconfronteerd. Van verschillende mensen in mijn netwerk viel de naam Renato Dijksterhuis. De naam kwam me vaag bekend voor, kende hem niet, maar navraag leerde dat hij trainer bij RCH en OSM’75 was geweest met een verleden als begenadigde nummer 10 bij SV Huizen en Ajax-amateurs. Zorgvuldig koos ik mijn woorden in de app (schreef zijn naam al meteen verkeerd…) en al snel wist ik wat ik aan hem had.

App-wisseling

De stroop en honing kon ik dus maar beter achterwege laten. Een nuchtere authentieke vent, gezegend met een ouderwets gevoel voor humor uit de voetbalkleedkamer. Een no-nonsense trainer, zonder laptop, die deze jonge gasten kan leren wat er allemaal bij komt kijken om in het seniorenvoetbal te slagen. Door talloze factoren, eerder genoemd, moest de stekker uit het O23-1-project worden getrokken, waarbij Renato overigens geen enkele blaam trof. Integendeel zelfs. Renato ging samen met assistent Mathieu Bakker op zijn gehele eigen wijze te werk: hoge intensiteit op de trainingen, heldere eenvoudige communicatie en dreigende moeilijke discussies met wisselspelers werden opgelost met een duidelijke uitleg, menigmaal gelardeerd met een sausje voetbalhumor. Daarbij kregen de spelers ook meer eigen verantwoordelijkheid toebedeeld. Deze schijnbare losse, maar duidelijke aanpak sloeg direct aan bij de spelersgroep en al snel kreeg hij het respect van de spelersgroep dat hij verdiende. Het team kende Renato natuurlijk al, maar met zijn authenticiteit, voetbalverstand en voetbalhumor werd hij al snel in de harten gesloten.

Geloof

In de tussentijd stond er begin februari nog de oefenwedstrijd tegen Zuidvogels op het programma. Geen Robert Roest, een door griep gevelde Mathieu Bakker en geen grensrechter. Daar sta je dan in je eentje. De boodschap, die je het team kon meegeven was, dat dit een mooi moment kon zijn je als team en individuele speler te meten met de top van de eerste klasse. Het team van de sympathieke Rob de Groot was op oorlogssterkte aangetreden dus het beloofde een interessante wedstrijd te worden. De warming-up werd onder leiding van Rik Langhout en Dimitri Krommenhoek gedisciplineerd uitgevoerd. Gedurende deze wedstrijd werd me meer en meer duidelijk hoe talentvol deze groep wel is en het meer dan verantwoord was ze wat verantwoordelijkheid te geven. Zuidvogels werd bij tijd en wijle suf getikt en de wedstrijd ging dan ook dik verdiend met een 2-4 overwinning de boeken in. Na afloop in de kleedkamer glunderende gezichten en licht ongeloof op de koppies. Hier groeide langzaam iets moois. De eerste vier competitiewedstrijden lieten weer een opwaartse lijn zien met, waarbij de O23-1 talenten moeiteloos aanhaakten en een basisplek veroverden, terwijl ook jongeling Ben Wade steeds harder aan de poort begon te rammelen.

14 maart 2023

“Heb je het gehoord van Renato?” De toon van assistent-trainer Mathieu Bakker doet me het ergste vrezen en terecht. Renato Dijksterhuis blijkt geveld door een ernstig herseninfarct. De schrik is groot, maar de eerste berichten lijken aan te geven dat herstel op de wat langere termijn gunstig lijkt. Echter, het is wel duidelijk dat de revalidatie dusdanig lang zal duren dat een terugkeer dit seizoen niet tot de mogelijkheden zal behoren. De historie herhaalde zich en het zoeken naar een nieuwe coach begon weer van voren af aan. De trainer voor het volgende seizoen Aron van der Weert wilde per se het seizoen als assistent-trainer bij FC de Bilt afmaken, wat hem sierde. En zo besloot ik de man te bellen, die vanaf het begin al in mijn hoofd rond maalde en in mijn optiek de enige was, die de klus kon klaren.

Stijn van ’t Hooft

De ‘Foppe de Haan’ van Victoria werd hij ooit liefkozend genoemd. Zeven jaar had hij het vlaggenschip, UNO, onder zijn hoede. Na de overstap naar de zaterdagtak promoveerde Victoria onder zijn leiding, samen met assistent en boezemvriend Krijn Prinsen, maar liefst drie keer in successie naar uiteindelijk de eerste klasse. Een trainerscarrière om jaloers op te zijn. Maar iedere trainer krijgt op den duur te maken met teleurstellingen en het laatste seizoen van Stijn van ’t Hooft en Krijn Prinsen was, met enig gevoel voor understatement, sportief een kleine ramp. Met ondergetekende als fysio op de bank heb ik samen met Krijn en Stijn het seizoen als één grote lijdensweg ervaren. Met slechts vijf punten op zak werden we genadeloos uit de eerste klasse gekegeld en werd het een roemloze exit voor beide trainers. Iedere trainer, die een degradatie meemaakt, kan beamen dat dit wat met je als mens doet. Je gooit je hele ziel en zaligheid erin en als het uiteindelijke resultaat is, dat je vanwege je laatste seizoen als trainer wordt geassocieerd met een kansloze degradatie, dan trek je je dat onherroepelijk persoonlijk sterk aan. Bij een mensen-mens als Stijn van ’t Hooft was dit zeker het geval. In de jaren na de degradatie liet hij zich mondjesmaat bij de wedstrijden van het eerste zien en dan nog vaak op een stil plekje langs het veld. Voor een drankje na de wedstrijd werd veelal vriendelijk, doch beslist bedankt. Wat zou het toch een mooi verhaal kunnen zijn: degraderen uit de eerste klasse en dan 5 jaar later je club weer afleveren naar diezelfde eerste klasse…

Een bijna onmogelijke opgave, maar dromen mag! Maar of Stijn in deze boot wil stappen? Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en een telefoontje te wagen. Eerst maar even een appje of ik hem nu kon bellen. Eén minuut later ging mijn telefoon. Stijn. Het besef, dat dit gesprek wel eens bepalend zou kunnen zijn voor de sportieve toekomst van Victoria, maakte dat ik me moest dwingen mijn versnelde ademhaling en zenuwen onder controle te brengen. Het toeval wilde dat Stijn samen met Krijn op het punt stond te boarden voor een weekendje Barcelona. Met een pitch waar Steve Jobs jaloers op zou zijn, gooide ik heel mijn hebben en houwen in de strijd om Stijn te overtuigen, dat hij de enige en juiste man was, die de club naar eventueel iets moois zou kunnen brengen. Ietwat beduusd zei hij geen ja of nee, maar beloofde me dat hij me na het weekend zou bellen. Zijn stem vertelde me dat dit wel eens het centrale gespreksthema van deze twee vrienden zou kunnen worden in Barcelona. De maandag na het weekend ging de telefoon weer en gingen we aan de koffie. De laatste twijfels werden uitgesproken, en zo stonden Stijn en Krijn samen met Mathieu Bakker na vijf jaar weer voor de groep.

Met zijn kenmerkende stijl van werken nam Stijn de touwtjes stevig in handen en leek het alsof hij nooit was weggeweest. Na een ongelukkig gelijkspel tegen Waterwijk volgden drie overtuigende overwinningen tegen achtereenvolgens Maarssen, Breukelen en Loosdrecht. Wat puntverlies van BFC en CSW en alle resterende wedstrijden in winst omzetten zou zo maar het kampioenschap kunnen betekenen. Maar zover zou het niet komen. Een spectaculaire 5-4 verliespartij tegen de uiteindelijke degradant DESTO, waarbij nota bene oud Victoriaan Remy de Wilde met drie doelpunten als beul fungeerde, sloeg alle hoop de bodem in. Vanaf deze wedstrijd zijn we afhankelijk van de resultaten van CSW, Breukelen en Waterwijk. Blijven winnen en hopen voor het beste. Nog drie wedstrijden te gaan en niet tegen de minste teams; EDO Utrecht, CSW uit en BFC uit. Tegen EDO volgde thuis een moeizame 2-0 overwinning, waarna 2 echte finales zouden volgen.

CSW

Iedere club heeft wel een soort van Angstgegner. Door de jaren heen mocht CSW voor Victoria als zodanig gerust worden benoemd. Bij het debuut vijf jaar geleden in de eerste klasse werd Victoria met maar liefst 7-0 met de staart tussen de benen teruggestuurd naar het Jagerspaadje. Ook de afgelopen drie edities konden niet in winst worden omgezet. Vlak voor het begin van de wedstrijd zie ik CSW-coach Michel Strating het veld oversteken in de richting waar ik sta gepositioneerd. Naar mate hij dichterbij komt kijk ik links en rechts naast me, maar zie niemand in mijn buurt staan en realiseer ik de reden ben van zijn komst. In de heenwedstrijd kregen we langs de lijn een woordenwisseling, die tegen het onbeschaafde aan schuurde en waarvan je samen naderhand denkt of dat nou niet echt anders kan. Hoe dan ook, Michel schudde me de hand en met een gezamenlijke Mea Culpa waren we weer vrienden en ging het spreekwoordelijke zand er over. Er moest gewonnen worden en na vijf minuten was er al een enorme opsteker. Dennis van den Hazel ziet de keeper op de rand van het strafschopgebied staan en schiet zeker vanaf zo’n 50 meter de bal met militaire precisie over de keeper in het doel Fantastisch doelpunt! De wedstrijd kabbelt door en dan gebeurt het… Ik zie zoonlief tijdens het aanzetten naar zijn hamstring grijpen, strompelt nog even door en gaat op de grond zitten. Ik weet meteen dat het foute boel is en het kost me moeite niet hardop te gaan vloeken. Hamstringscheur en het kan niet anders dat dit het einde van het seizoen betekent, net nu we in de beslissende fase zitten. We winnen uiteindelijk nog vrij gemakkelijk met 0-2. Volgend weekend vrije zaterdag en dan tegen BFC, waar we na de uitslagen van de volgende week kunnen gaan rekenen.

Dreigende vader-zoon en familiecrisis

Het is in de week na CSW en elke dag is er even contact over de stand van zaken met betrekking tot de gehavende hamstring. Rik is positief en zelf probeer ik enig realisme te prediken, zonder hem de hoop te veel te ontnemen. Na het vrije voetbalweekend heb ik binnen mijn netwerk een aanvullend onderzoek (echo) kunnen regelen bij een ervaren sportfysiotherapeut in Amersfoort, die door de Bergmanklinieken regelmatig wordt ingehuurd. Liggend op de bank is er een bloeduitstorting ter grootte van een bierviltje net boven de knieholte zichtbaar. Slecht nieuws; een scheur is bij deze wel zeker. De echo bevestigt het beeld en rondom de scheur is een voorzichtig beginnend herstel te zien. Het advies van de ervaren sportfysiotherapeut verbaast me dan ook niet: over een week of vier beginnen met een voorzichtige poging tot joggen. Tot dan rust, fietsen e.d. Eerder beginnen en je loopt een zeer grote kans dat bij volledige scheuring je er een blessurecarrière á la Arjan Robben in het verschiet ligt. Rik hoort het aan en samen lopen we zwijgend naar de auto. Geen eventuele nacompetitie.

Rik doorbreekt het stilzwijgen met een

“Ik kan dit niet accepteren, pap!”

Verbaasd kijk ik hem aan: “Je hebt de beelden toch gezien en gehoord wat hij zei?”

‘’Ja, maar ik heb niet het hele seizoen gevoetbald om in de nacompetitie langs de lijn te staan!”

Hier verliest de ratio het duidelijk van de emotie. We nemen afscheid en ik weet nu al dat het laatste woord hierover nog niet is gesproken. Ik ben nog geen vijf minuten onderweg of ik krijg al een spraakbericht: Rik wil morgen met de groep meetrainen. Het zweet breekt me uit en gelukkig krijg ik hem zo ver om dan maar samen het veld op te gaan om voorzichtig wat oefeningetjes te doen. TIEN dagen na ontstaan van de blessure! De training was dermate voorzichtig, dat als dit in de programmering van Nederland in Beweging zou zijn vastgelegd, een hoogbejaarde hier zich nog diep voor zou schamen. Desalniettemin werd de training schadevrij afgesloten en kon ik Rik overtuigen de donderdagtraining links te laten liggen en de beslissende wedstrijd tegen BFC over te slaan.

De laatste wedstrijd: BFC uit. Familiecrisis deel 2

Bij winst en remise tegen BFC zou de nacompetitie een feit zijn. Bij verlies waren we afhankelijk van de uitslag EDO-Waterwijk, waarbij de laatste punten moest laten liggen. Na de thuiswedstrijd is er een soort van vriendschappelijke relatie ontstaan met de Technisch Coördinator van EDO, Sebas Dubbeldam en niet geheel zonder eigen belang bood ik Sebas de wedstrijdbeelden aan van onze thuiswedstrijd tegen Waterwijk. Alle kleine beetjes zouden kunnen helpen. BFC was ‘dankzij’ onze overwinning tegen CSW kampioen geworden en de laatste wedstrijd zou tevens de afscheidswedstrijd van ‘Mister BFC’ Dico Knevel zijn. Het lag daarom ook niet in de lijn der verwachting dat BFC zo vriendelijk zou zijn de punten cadeau te doen. Na een 0-1 voorsprong te hebben verspeeld werd de wedstrijd met een 2-1 nederlaag beëindigd en was het wachten of Waterwijk punten had laten liggen. De hotline met Sebas van EDO gaf tien zenuwslopende minuten, maar uiteindelijk viel zowel voor EDO als Victoria het verlossende eindsignaal! De ingewikkelde reglementen zorgden aanvankelijk nog voor onduidelijkheden, maar uiteindelijk was het toch echt waar: Victoria in de nacompetitie! Over drie dagen thuis tegen wederom CSW.

Ik sta wat na te praten met Stijn en Krijn en zie in mijn ooghoeken Rik naar ons groepje toelopen. Zijn vastbesloten uitdrukking op zijn gezicht doet mij het ergste vrezen en ja hoor, met een gedecideerd “Ik ga dinsdag spelen”, komt het tot een herhaling van zetten. Het gesprek in de groep valt stil en de blikken gaan richting mijn persoontje. Ik gebruik alle legitieme medische argumenten om hem nogmaals te overtuigen, maar het maakt geen enkele indruk. Sterker nog, een “Ik beslis zelf of ik kan spelen, jij niet!” wordt de discussie persoonlijker. Ik kijk Stijn aan en die bevestigt dat het mijn call is. Met een “Ik voel echt niets meer” merk ik dat Rik vol in zijn emotie komt en besef ik dat ik meer en meer in een onmogelijke situatie word gemanoeuvreerd. Ter overmaat van ramp hoor ik ineens een bekende stem naast me. “Ik vind dat Rik gelijk heeft, hij moet zelf beslissen”. Het is vrouwlief, die niet te beroerd is ongevraagd de verhoudingen nog meer op scherp te zetten en onbedoeld mijn autoriteit als vader en fysio ondermijnt. Ik zit in een onmogelijke spagaat. Als TC wil ik natuurlijk ook de nacompetitiekansen zo groot mogelijk maken, maar als vader en fysio wil ik hem beschermen voor de desastreuze gevolgen van het veel te vroeg starten. Als fysio is er geen enkele twijfel. Als vader eigenlijk ook niet, maar het verbieden gaat onherroepelijk ten koste van de wederzijdse relatie. Alle blikken zijn nu op mij gericht en in een split second besef ik dat je een veto van mij in deze positie eigenlijk niet mag verwachten. Onder hoogspanning besluit ik de beslissing c.q. compromis naar Stijn en Rik te verschuiven. Het voorstel is dat Rik op Tweede Pinksterdag met Stijn een kleine drie kwartier gaat trainen om te kijken hoe het gaat, alvorens een voor een gezamenlijke “Go” te gaan. Tot mijn verrassing gaat het redelijk tot goed en wordt besloten om dinsdag op de bank te beginnen en alleen in geval van nood in te vallen.

CSW nacompetitie

Er zijn mixed feelings. CSW is het de laatste weken weliswaar een beetje kwijt, maar heeft zich ook kunnen sparen en op kunnen laden voor de nacompetitie. Het blijven taaie rakkers en lastig te verslaan. Trainers Krijn en Stijn kiezen verrassend voor een 4-4-2 opstelling, daar waar CSW zich had ingesteld op een 4-3-3. Dit systeem heeft het team dit seizoen nog niet gespeeld, maar de pannen worden werkelijk van het dak gespeeld. CSW heeft de pech dat Victoria één van de beste wedstrijden van het seizoen speelt en de gasten met een kansloze 4-0 nederlaag naar huis speelt. Op persoonlijk vlak nog een lichtpuntje; m.b.t. de blessure van Rik weer een paar dagen herstelwinst geboekt. Op naar de kwartfinale tegen Valleivogels uit.

Kwartfinale Valleivogels: leermomenten

Het is deze zaterdag bloedheet en ik zit me enigszins druk te maken over het feit, dat we nog steeds geen shirts hebben met korte mouwen. De huidige stevige shirts met lange mouwen zijn weliswaar comfortabel tijdens een gure herfst of koude winterdag, maar bij tropische temperaturen als deze trekken ze je als speler qua energie helemaal leeg. Zeker geen detail om te negeren. Rik in de basis deed me alleen al de hele wedstrijd het hoofd tussen de handen houden en bij elke versnelling hield ik de adem in, in de stellige overtuiging dat de hamstring het zou gaan begeven (drie weken na oplopen van de blessure). Het sterke Valleivogels dat voor de eerste ronde een bye had, gaat er stevig in en ondanks dat Victoria er gedurende de hele wedstrijd een stevige kluif aan had, kwamen we wel geteld zeker vijf keer in een één-tegen-één situatie met de Valleivogelskeeper terecht, waarvan de laatste steevast als overwinnaar uit de bus kwam. Met een 0-0 stand moest er een verlenging aan te pas komen en na twee minuten in de verlenging pakten zich spreekwoordelijke donkere wolken zich samen. Mo el Alquioui, net ingevallen, kon zich niet beheersen en moest met rood het veld af. Het fysiek Valleivogels rook bloed, Victoria wankelde en de halve finale leek heel ver weg, zo niet onbereikbaar. De eerste helft van de verlenging kwamen we wonder boven wonder ongeschonden door en voorzichtig konden we aan een beslissende strafschoppenserie denken. Na wederom 2 twee minuten in de tweede verlenging kreeg Valleivogels rood en was de numerieke veldverhouding weer gelijk. Beide teams liepen intussen in de verzengende hitte op hun tandvlees en de invallers bij Victoria lieten de wedstrijd langzaam maar zeker kantelen. Na zeven minuten was er een enorme ontlading toen Dennis van den Hazel een corner binnen knikte: 0-1! Vlak voor tijd was het Ben Wade, die met een onmogelijke vrije trap vanaf 24 meter de beslissing bracht: 0-2. Op naar de halve finale, uit tegen Nunspeet! En… alles nog heel!

Halve finale: Nunspeet. Goede voorbereiding is halve werk

Iedere vereniging heeft leden c.q. vrijwilligers waar je soms liever even om heen loopt, maar dan in de goede zin van het woord. Volhardend voor datgene wat de vereniging nodig heeft en je niet met rust laten, voordat het is geregeld. De aanhoudende verzoeken voor shirts met korte mouwen liepen constant spaak en het was zaak iemand in te schakelen, die dat nu eens, het liefst voor de wedstrijd tegen Nunspeet, kon fiksen. Dat kon er in mijn ogen maar één zijn: Elvire Brouwer. Iemand van het soort “Die kan je maar beter aan je zijde hebben, dan tegen je”. Precies degene, die we nodig hadden! Eén telefoontje naar Elvire en ja hoor; zaterdag lagen de shirts klaar!

Halve finale: Nunspeet. De wedstrijd, die de finale had moeten zijn

Om het geheel aangaande de warmte nog te fine-tunen, is er nog een mobiele airco geregeld voor de kleedkamer. Ik heb het al meerdere keren meegemaakt dat verenigingen het gastteam in een kleedkamer parkeren, die vanwege de ligging ook als sauna zou kunnen worden verhuurd. Het zou één van de meest memorabele wedstrijden worden, die Victoria zal meemaken. Het werd een gelijkopgaande wedstrijd, tot midden tweede helft. De fysiek sterke Nunspeeters, die hier en daar gemiddeld wat meer buikvet hadden dan de Victorianen, begonnen langzaam maar zeker hun energie te verliezen, terwijl Victoria op het oog fitter leek te worden. Wellicht het resultaat van het hitteplan? Desalniettemin bleef de stand tot de 89e minuut 1-1. Dan een ongelukkige handsbal net voor de rand strafschopgebied van Victoria van Dimitri Krommenhoek. Het zal toch niet? Of de duvel er dit seizoen mee speelt, maar vrijwel elke gevaarlijke vrije trap rondom het strafschopgebied werd tot doelpunt gepromoveerd. De aanloop… en wederom grote vreugde bij de tegenstander. 2-1 achter en het pleit lijkt nu toch echt beslecht.

Met de getalenteerde Coen Tempelaars meteen in het team gingen we direct de blessuretijd in. Een schijnbaar schier hopeloze opgave. Totdat Coen voor de eerste keer de bal kreeg aangespeeld en drie minuten in blessuretijd lomp onderuit werd geschoffeld in het strafschopgebied. Penalty! Wordt dit de ultieme reddingsboei of is het nu over en uit? De druk is immens, Rik neemt zijn aanloop en… de keeper stopt zijn inzet! Ik hoor mezelf kreunen van ontzetting, maar uit mijn ooghoeken zie ik dat de scheidsrechter ingrijpt, de keeper geel geeft vanwege het verlaten van doellijn, voordat de strafschop is genomen. Nog meer spanning! Twee keer missen op dit cruciale moment blijft je hele leven achtervolgen, maar gelukkig blijft dit Rik (en zijn bloedverwanten) bespaard, want de tweede poging gaat wel tussen de palen en fluit de scheidsrechter meteen af voor de verlenging. Binnen drie minuten in de eerste helft van de verlenging beslist Victoria de wedstrijd met twee snelle doelpunten. Nog een rode kaart voor Ben Wade en wederom is de spanning niet te harden maar eindelijk is het eindsignaal daar en kunnen we ons opmaken voor de finale!

Zie de beelden van Nunspeet-Victoria: klik hier

De finale

Het is wederom snikheet. Via een goede vriend Gert Koster wordt er een soort van elektrische grote koelbox geregeld, die gevuld word met een twintigtal kleine natte handdoekjes om in de rustmomenten het lichaam zo snel mogelijk wat af te laten koelen, waarmee het hitteplan zijn voltooiing bereikte. Jong Holland, dat verrassend eersteklasser FC de Bilt had uitgeschakeld, vormde de laatste horde voor het bereiken van de eerste klasse. Geen spectaculaire uitblinkers, maar wel een hecht team dat voor elkaar door het vuur gaat. Een enorme meevaller bleek de rode kaart na tien minuten voor de Jong Holland-keeper, dat de opmaat was voor de uiteindelijke overwinning.

Een prachtig afstandsschot van Luc den Otter en een rush van Rik zorgden voor een geruststellende 2-0 ruststand tegen het tiental van Jong Holland. Edoch, voetbal blijft onvoorspelbaar want na de 2-1 raakte Victoria het fysiek helemaal kwijt. Ondanks een man minder vond Jong Holland steevast de vrije man en was ook de afvallende tweede bal een prooi. Jong Holland bleek een tweede adem te hebben, terwijl bij Victoria de bodem van de reservetank in zicht was. Na een aantal hachelijke momenten voor het doel van Daniel van Veen, kwam dan twee minuten voor tijd de ultieme verlossing van de voet van Mo el Alquioui, wiens schorsing was opgeschort door het aantekenen van een hoger beroep, en kon het feest beginnen!

Zie de beelden van Jong Holland-Victoria: klik hier

Epiloog

Het is eerder gezegd en geschreven, van de dertien teams als eerste eindigen met zo’n jong team en vooral na zo’n turbulent seizoen, is ongekend. Voor trainers Stijn en Krijn een bitterzoet moment om vijf jaar na hun laatste seizoen bij Victoria met degradatie uit de eerste klasse nú het team weer terug te brengen naar diezelfde eerste klasse. Een mooi jongensboek is daarmee geschreven.

De rode draad van dit succes ligt uiteraard voor een groot deel in het jarenlang investeren in je eigen jeugdopleiding. Iets om trots op te zijn. Maar voordat je als Victoria gaat zwelgen in zelfgenoegzaamheid is het goed je te realiseren dat één en ander ook afhankelijk is van het simpele feit dat het op de beslissende momenten ook moet mee zitten. Iedereen praat nog over het Europees kampioenschap van het Nederlands elftal in 1988. Wat te denken van de kopbal van Wim Kieft tegen Ierland een minuut voor tijd? Wat als? Zo ook tijdens deze promotiereis. Wat als Waterwijk zijn laatste wedstrijd had gewonnen tegen EDO, wat als Valleivogels geen rode kaart had gekregen in de tweede verlenging, wat als tegen Nunspeet de scheidsrechter niet de moed had gehad om ver in blessuretijd, bij nota bene de thuisclub, de penalty door Victoria over te laten nemen? Dat zat beslist niet tegen, maar aan de andere kant maakt dit het voetbal ook zo aantrekkelijk en fascinerend.

Een goede jeugdopleiding, talentvolle spelers of zelfs een uitgekiend hitteplan; het kan nooit op tegen de onvoorspelbare en onverwachte momenten, die tijdens een wedstrijd beslissend kunnen zijn met betrekking tot het uiteindelijke resultaat. Het maakt de vreugde er niet minder om. Zeker niet voor de trainers van dit seizoen Robert Roest, Mathieu Bakker, Renato Dijksterhuis, Stijn van ’t Hooft en Krijn Prinsen en last but not least Daan van der Heijden, die jarenlang het kloppend hart en motor is van de jeugdopleiding.

Nieuw seizoen, nieuwe kansen! Tot dan!