Amateurisme in de voetbalsport lijkt meer en meer voorbehouden aan clubs in de kelderdivisies: knollenvelden, anderhalf elftal, twee trouwe bejaarden als toeschouwers en de lokale pastoor als voorzitter. Daar gaan de spelers nog op de fiets naar de thuiswedstrijden en rijden met elkaar mee naar de uitwedstrijden. Winnen is een optie, geen must, en áls er dan gewonnen wordt, worden ze hooguit op een biertje getrakteerd in de kantine. Het is nog voetbal om het voetbal, al lijkt het vertoonde spel daar dan echter vaak in de verste verte niet écht meer op… Men is al blij een volledig elftal op de been te kunnen brengen, dus van doorselecteren is alleen sprake als er toevallig twee spelers voor één positie beschikbaar zijn in het dorp.

Naarmate de top van het ‘amateurvoetbal’ wordt benaderd, worden de clubs en de bedragen groter en gaan geld en prestaties een steeds grotere rol spelen. Doorselecteren wordt gaandeweg een zaak van levensbelang, scouts trekken van wedstrijd naar wedstrijd om spelers te bekijken die wellicht net iets beter zijn dan de speler die er momenteel in de opstelling staan. En zo worden er overal teams gesmeed in de aanloop naar het volgende seizoen. Teams, die de immer hooggespannen verwachtingen maar moeten zien waar te maken. En dat lukt niet altijd, want die hooggespannen verwachtingen leefden uiteraard ook gewoon bij de concurrentie, die dus op hun beurt óók de velden afgestruind hadden op zoek naar versterkingen. Het is een niet aflatende ratrace en dus gaat het spel na de kerstdagen telkens weer opnieuw op de wagen. Wéér wordt er naarstig gezocht naar versterkingen voor deze of gene positie en krijgen spelers te horen dat ze naar een andere vereniging mogen gaan uitkijken.

Nu de corona heeft toegeslagen had ik echter verwacht dat de transfermarkt voor de amateurs stil zou vallen. Immers: in heel 2020 werd er slechts een handjevol competitiewedstrijden verspeeld. De meeste clubs kwamen in 2020 slechts negen keer in twee(!) onafgemaakte competities aan de aftrap. Nog een paar bekerrondes en wat oefenpotjes en dat was ’t! Zelfs gezamenlijke trainingen waren een tijdlang uit den boze. Je moet dan als technische commissie toch wel een heel sterke visie hebben, wil je op basis van het afgelopen voetbaljaar tot de slotsom komen, dat je op die en die positie versterkingen nodig hebt. Het lijkt me als speler ook een merkwaardige gewaarwording als je vier wedstrijden geleden nog goed genoeg bevonden werd voor de selectie en nu te horen krijgt dat men voor jou een betere gaat zoeken. Je hebt geen wedstrijd meer gespeeld en hooguit nog een paar keer wat rondjes kunnen lopen. Waar baseert men die beslissing dan uiteindelijk op?

“…ook de spelers die je haalt, hebben dus maanden lang niet veel meer kunnen doen dan rondjes lopen. …”

Wat me ook frappeert zijn de financiële middelen waar sommige clubs dan blijkbaar over kunnen beschikken, want als ik de berichten zo een beetje volg, dan is er nog steeds een levendige spelershandel en wandel gaande in de Tweede en Derde Divisie. Ook daar moesten echter de kantines dicht en de poorten op slot, waarmee toch ook bij die clubs een belangrijke bron van inkomsten opgedroogd moet zijn.

Via de sponsoring dan? Voor de meeste bedrijven betekende die corona-ellende ook een moeizame tijd en als je shirt de naam van ‘Café ’t Hoekje’ draagt, dan kan ik me nauwelijks voorstellen dat de sponsoring gelijke tred heeft gehouden. Natuurlijk zijn er ook bedrijven aan wie de corona min of meer geruisloos voorbij is gegaan, maar zouden die dan ook allemaal die clubs in de Tweede en Derde Divisie sponsoren? Ik kan het me haast niet voorstellen…

De sponsors hebben daarbij ook weinig ‘waar’ voor hun geld gehad: ze zijn amper in beeld geweest. Ik realiseer me dat sponsoring een bedrijf over het algemeen meer kost dan dat het oplevert, maar je wilt toch wel iets van je centen terugzien qua exposure? De clubliefde moet bij die sponsors dus wel heel diep zitten. Het gezegde gaat hier dus blijkbaar toch minder op dat ‘uit het oog’ ook ‘uit het hart’ is. Maar nog steeds kan ik me dus niet voorstellen dat de gemiddelde sponsorpot met al die corona-ellende overloopt van de munten.

Als Huizen-supporter ben ik dan ook even benieuwd naar de situatie van SV Huizen. Dat behield in grote lijnen de huidige selectie. Een nette aanpak, aangezien ik begreep dat de mannen het nodige hebben ingeleverd uit begrip voor de situatie. Om dan achteraf een trap na te krijgen past niet bij een club als Huizen. Je zal toch het een en ander aan betalingen hebben laten liggen om de club ter wille te zijn en dan horen dat ze met jouw uitgespaarde centen een vervanger voor je hebben aangetrokken. Daarbij deed deze selectie het lang niet onaardig met twee winstpartijen, een gelijk spel en één onterechte nederlaag. Alle zicht op een resultaat, zullen we maar zeggen, dus ook sportief gezien was handhaving van de huidige selectie een te billijken besluit.

“…als ik de berichten zo een beetje volg, dan is er nog steeds een levendige spelershandel en wandel gaande in de Tweede en Derde Divisie…”

Het is inmiddels al lang en breed duidelijk dat men deze competitie niet heeft mogen hervatten. Wat dat betekent voor komend seizoen is mij uiteraard ook nog niet duidelijk. Ik neem toch aan dat de KNVB niet op basis van vier, vijf wedstrijden degradanten zal aanwijzen. En dus verwacht ik dat we deze competitie weer in de herhaling gaan gooien volgend seizoen. Ik ben dan ook heel benieuwd in hoeverre onze concurrentie wél door heeft geselecteerd en of ze er ook daadwerkelijk beter op zijn geworden. Want ook de spelers die je haalt hebben dus maanden lang niet veel meer kunnen doen dan rondjes lopen. Ook ben ik benieuwd wat bijna een jaar zonder wedstrijden of zelfs maar training voor effect op de ‘vorm’ van de spelers heeft gehad. Overgewicht ligt op de loer, wedstrijdritme is inmiddels iets uit een ver verleden en als de trainingen worden hervat, verwacht ik de nodige spierblessures vanwege de onwennigheid en het lopen op kunstgras.

Maar goed: ‘Hoop verloren, al verloren!’ Die hoop vergt echter inmiddels toch wel een verrekte lange adem en het COVID-virus lijkt daarbij ook een soort transfermarkt te kennen: de ene variant wordt doodleuk ingewisseld voor een nog besmettelijker, volgende variant. In het licht van de maatschappelijke drama’s die deze pandemie met zich meebrengt lijkt het voetbal een triviaal gemis.

Maar hemeltjelief, wat hunker ik naar mijn stekkie op de tribune, het praatje in de bestuurskamer, het biertje en het broodje-bal-satésaus van SV Huizens frituurkoning Jan Vet…

Houd moed, houd moed…