“En ik bepaal zelf wel, wanneer ik ermee stop!”
Door Rob Fabriek. Fotografie Marcel Visser
Voorkomend, vriendelijk maar scherp, en met een enorme staat van dienst. Was ooit dé kroonprins van het scheidsrechterscorps in het betaalde voetbal, maar Frans Vermeij (79) hield het daar maar zes seizoenen vol. Zestig jaar heeft hij zich ingezet voor de nationale voetballerij en hij is nog steeds niet van plan ermee op te houden. Bovendien is hij daar heel duidelijk over: ‘Ik bepaal zelf wel, wanneer ik stop!’ Dus voorlopig kunt u ‘De Blonde Pijl’, zoals hij zichzelf grappend noemt, nog steeds tegenkomen op de regionale voetbalvelden. Bij de talententrajecten voor amateurscheidsrechters, als lid van het Beroepscollege Wedstrijdarbitrage Betaald Voetbal én als KNVB-Ambassadeur in amateurdistrict West 1, als ogen en oren van de Verenigingsadviseur in Zeist.
‘Ook in de jaren tachtig en negentig klonken er al rascistische geluiden vanaf de tribune. Gesis als Ajax op bezoek kwam en aapgeluiden elders. Ik heb altijd melding gemaakt van dit overigens zeer bedenkelijke groepsgedrag.’
Carrière
Een niet erg succesvolle periode als voetballer (‘Ik struikelde meer over de bal, dan dat ik ’m raakte…’) ging aan een redelijk korte, maar succesvolle periode als scheidsrechter vooraf. Zijn ster in het afdelingsvoetbal rees snel en spoedig promoveerde hij naar de ‘grote’ KNVB. Via de top van het amateurvoetbal maakte hij in het seizoen 1970-71 zijn debuut in de Tweede Divisie van het betaalde voetbal: RCH tegen De Baronie. De 29-jarige Vermeij leek een langdurige carrière in het profvoetbal voor zich te hebben. Zijn langdurige contacten en vriendschappen met bekende, maar ook beroemde Nederlandse en buitenlandse scheidsrechters spreken derhalve voor zich. Elk jaar krijgt Vermeij nog wel een kaartje van de iconische Volendamse scheidsrechter Jan Keizer.
Foto’s vanaf linksboven met de klok mee: Vermeij in jongere jaren; het CIOS in Overveen bij de scheidsrechtersopleiding; AVRO-producer Vermeij met de Cross Trophy; een kaart van collega Jan Keizer; uitreiking van de Willem II-prijs (het sigarenmerk); twee programmaboekjes van internationale wedstrijden.
Historie Racing Club Heemstede
Over de onverbiddelijke Jan Keizer, die in 1988 de wedstrijd Ajax-PSV niet liet beginnen door vuurwerk (mooie beelden van De Meer): https://youtu.be/mxx_Szy_rlw
Gedenkwaardige tripjes in Europa
‘Misschien is het wel jammer, dat mijn internationale carrière niet zo heel lang heeft geduurd, maar mijn herinneringen zijn me zeer waardevol. Ik werd verschillende malen aangesteld als grensrechter – nu noemen ze dat assistent-grensrechter – bij Europacupwedstrijden. Als assistent van bijvoorbeeld Jack Taylor, de imposante referee, die ook de WK-finale in 1974 floot. Of een mooie wedstrijd van Juventus in het fameuze Stadio delle Alpi. Of de interland DDR-Noorwegen in 1974 in Rostock of in het toernooi voor de “Europapokal der Landesmeister” in 1975 tussen FC Magdeburg en Malmö FF. In Magdeburg speelde de Oosteuropese Johan Cruijff: Jürgen Sparwasser, een schrik voor menige verdediging. Na afloop zijn we nog wezen stappen met deze fantastische voetballer. Een prachtige ervaring.’
Foto linksboven: grensrechter in het Stadio delle Alpi in Turijn bij Juventus-Ujpest Dosza; foto rechtsonder: de fameuze Jack Taylor (foto ©Hans Peters/Anefo) en foto linksonder: FC Magdeburg-spits Jürgen Sparwasser
Terugval
En toch kwam er de klad in Vermeij’s carrière. Een aantal ongunstige rapporten betekenden een stagnatie in de opmars. „Er speelde ook iets anders. Ik was getrouwd en worstelde met mijn geaardheid. Ik speelde Frans Vermeij, maar ik was het niet. Pas later kwam ik uit de kast en dat was destijds, met mijn rooms-katholieke achtergrond, best een dingetje. Ik was gewoon niet fris in mijn hoofd en dat betekende gewoon mindere resultaten. Het was dan ook een bewust besluit om te stoppen als scheidsrechter in 1976. Zo’n moment bepaal ik liever zelf, begrijp je. Een pleister op de wonder was wel, dat ik vanaf 1970 al een mooie baan had bij AVRO Jeugduitzendingen, waar ik verantwoordelijk was voor bijvoorbeeld het bekende Stuif Es In.” Vermeij was ook de producer van AVRO’s Fietscross, de voorloper van BMX in Nederland (nu Olympische Sport).
Zie ook het bijgaande filmpje:
AVRO’s Cross Trophy in beeld (1973)
AVRO Toernooi
Onvergetelijk was ook het AVRO Omroeptoernooi, waar vele Hilversumse celebrities aan deelnamen. Frans Vermeij heeft dat vele jaren georganiseerd. Ondergetekende zelf actief als doelman in het TROS-elftal (ja, uw verslaggever met o.a. Evert ten Napel, Ivo Niehe en Hein van Nieveld; RF), werd er o.a. gestreden door alle zendgemachtigden, eerst op de velden van Actif en later ook nog bij OSO. Frans Vermeij was ook de initiator van het AVRO-team, dat in het gehele land speelde, vaak voor het goede doel.
Foto’s van linksboven met de klok mee: het monumentale AVRO-gebouw; winnaar van het Omroeptoernooi 2012 NOS Journaal; Vermeij bij Wie van de Drie met Herman Emmink; twee AVRO-teams en in het midden producer Vermeij op kantoor.
Trainer
Vermeij haalde na 1976 de trainersdiploma’s E en D, de opmaat voor veertien jaren trainerschap. LVV, Hercules en De Zebra’s maakten van zijn diensten gebruik en toen de Wasmeerbewoners niet meer met hem verder wilden, verkaste hij verongelijkt naar buurman Gooise Boys en werd prompt kampioen. ‘Met een fantastisch kampioensfeest in De Hooge Vuursche. Daarna ben ik nog acht seizoenen trainer geweest van omroepclub OSO. Mooie tijd, ook in het fameuze clubhonk De Kit.’
Waardering
Frans Vermeij is inmiddels enkele malen geëerd. Door de voetbalbond met de Gouden Waarderingsspeld en het Lidmaatschap van Verdienste en door de toenmalige Koningin, die het behaagde hem te benoemen tot lid in de Orde van Oranje Nassau. ‘Maar ik stop pas met mijn resterende taken, wanneer ík het de tijd acht. Dus wie weet, zit er nog wel méér in.’
