De gedwongen voetballoze periode vanaf maart, veroorzaakt door het Coronavirus, is voor menig voetballiefhebber een moeilijke tijd geweest. Hoewel de maatregelen op legitieme argumenten waren gebaseerd, deed het gemis van een potje voetbal op de zaterdagmiddag zich goed voelen. Het voetbal op de zaterdag zit diep verankerd in het DNA van ons gezin. De organisatie en taakverdeling op die dag waren uitstekend en strak gestructureerd. Vader en zoon gingen bijtijds naar het voetbalveld; moeders deed het huishouden en zorgde voor de boodschappen. Zoals te verwachten riep de verhouding van de geleverde inspanningen van de huishoudelijke taken met betrekking tot mijn inbreng zo nu en dan wat ongemakkelijke discussies op, maar in het algemeen wist ik dit aardig te managen (een bosje bloemen, een paar keer stofzuigen en WC schoonmaken doen nog steeds wonderen) en zijn we nog steeds bij elkaar.

Zoals eerder gezegd was vroeger de omgang en communicatie van de spelers anders dan nu. De verbale correcties onderling tijdens de wedstrijden waren in die tijd menigmaal ­– met gevoel voor understatement – vrij pittig, terwijl heden ten dage er nauwelijks een onvertogen woord jegens elkaar wordt gebezigd. Minder beleving of liggen er andere oorzaken aan ten grondslag? Bang om elkaar te kwetsen of vrienden te verliezen? Toen ik de leeftijd van zestien jaar had bereikt was net het zaalvoetbal in opkomst. Van Jacques de Vink kwam het verzoek of ik een team wilde samenstellen om tegen FC Husky te zaalvoetballen op een vrijdagavond om 23.00 uur in De Bijvanck in Blaricum. Met de beste leeftijdsgenoten uit mijn team (junioren B1) en van een paar andere clubs togen we op de fiets, niemand had natuurlijk nog een rijbewijs, met een plastic tas gevuld met huis-en tuin gympies, in de stromende regen van Hilversum naar Blaricum om te zaalvoetballen. Zou de huidige generatie dit nog doen?

In diezelfde periode hadden ondergetekende, samen met de in Bloemenkwartier B1 spelende Ruud Schipper, Erik Stekelenburg en Frans van Dommele in een vlaag van zelfoverschatting de beste vier spelers van Bloemenkwartier 1 – Piet Vos, Herman Dijs, Ben Pel en Jan Leeflang –  uitgedaagd (lees: beleefd gevraagd) om een partijtje tegen ons te spelen. We vonden ons dermate goed, dat we ons serieus een uitstekende kans toedichtten om deze klassenstrijd tot een succes te brengen. Het klinkt misschien absurd, maar ik kan me nog steeds het scoreverloop goed voor de geest halen alsmede gedeeltes van deze memorabele gebeurtenis. We kwamen met 2-0 voor, waarbij onderschatting van de vedettes van het eerste elftal beslist een rol zal hebben gespeeld.

HFC Bloemenkwartier werd kampioen in het seizoen 1984-85.

Staand v.l.n.r.: Bert Stuurman, Martin Langhout, Raymond van Os, Theo Portengen, Arie van der Kooy, Cees Lesmeister, Rob Potgiesser, Adrie van den Hoek (grensrechter), Marco de Jager, Gerrit de Lange (teammanager), Philip Dijs (elftalleider) en Leen van der Merkt (hoofdtrainer).

Gehurkt v.l.n.r.: Erik Stekelenburg, Hans Masmeijer, Gert Neijsen, Hans Alberts, Christiaan Smit, Ronald Ham, Rob Fabriek (verzorger), Dick Post en Jan van Loenen.

Het kantelpunt in de wedstrijd was een incident, waarbij ik betrokken was. Jeugdige overmoed zal zeker een rol hebben gespeeld, want ik daagde Jan Leeflang uit door hem treiterend de bal steeds onder mijn voet terug te trekken en op het moment dat hij toehapte hem door zijn poortje te spelen. Met een versnelling lag ik meteen een halve meter voor en kon een zelfvoldane glimlach nauwelijks onderdrukken. Dezelfde glimlach veranderde een halve seconde daarna in een soort van doodsgrijns toen Piet Vos mij van opzij zodanig torpedeerde dat ik met bal en al over de zijlijn en via mijn hoofd tegen het betonnen paaltje van de afrastering vier meter verderop in het struikgewas belandde. Dit waren geen mannen, die zich belachelijk lieten maken.

Met een bebloed hoofd en gekneusde ribben stond ik weer op en zo goed als kwaad vervolgde ik de wedstrijd. De mannen van het eerste zetten een tandje bij en de wedstrijd eindigde met 6-3 in het voordeel van de echte mannen van één. Het was opvallend dat de winnende partij zonder een schrammetje ging douchen, terwijl wij alle vier zwaar gehavend onder de bulten en het bloed zaten. Een lesje in nederigheid, maar blijkbaar hadden we toch enigszins hun respect afgedwongen en werden we uitgenodigd om een aantal keren met het eerste mee te trainen.

Zo had ik in de geest van deze herinneringen eerder in de tijd een discussie met Rik, hij zal zo’n dertien zijn geweest, tijdens zijn FC Utrecht-periode. Op enig moment was er een nieuwe speler voor zijn team gehaald, ook een nummer 10. Ergo: een concurrent en bedreiging voor mijn voetballende oogappel. Laten we hem Jürgen noemen.

De conversatie ging als volgt:
“Hoe was Jurgen op de training Rik?”
“Goed hoor” antwoordde Rik.
Tijd voor een prikkelende vraag (ik krijg bij deze herinnering nog steeds van plaatsvervangende schaamte de rode vlekken in mijn nek):
“Heb je hem nog een goede kegel gegeven om te laten merken dat jij op 10 hoort?”
Ik zal zijn blik nooit vergeten, één van onbegrip en ontzetting: rolmodel als vader in één keer weg. “Jürgen is hartstikke aardig hoor!”

Niet één van mijn beste pedagogisch-didactische acties. Er zijn kinderen waarschijnlijk voor minder door de kinderbescherming uit huis geplaatst.

Het besef dat opvoeding en tijdsgeest sterk bepalend zijn voor het gedrag van de huidige generatie voetballers maakt dat het eigenlijk niet eerlijk is om een morele vergelijking te maken met vroeger. Opvallend is wel, dat de verschillen in zo’n relatieve korte tijd behoorlijk groot zijn. Vroeger reed ik als 7-jarig jochie alleen in het donker over de hei naar Bloemenkwartier (Kerkelanden was nog net niet in aanbouw). Nu halen en brengen we onze koters tot op late leeftijd met de auto naar en van het voetbalveld. Op zaterdag ging ik om 9 uur naar het voetballen toe met maar 1 gulden op zak voor eten en drinken en kwam om 18 uur als mijn wedstrijd en alle andere wedstrijden waren gespeeld weer hongerig en uitgedroogd thuis.

Dat is nu toch wel wat anders. Misschien is dat maar goed ook, want wie laat zijn 7-jarig kind nu nog alleen ’s avonds over de hei of in het bos fietsen en laat hem of haar vrijwel de gehele dag zonder eten en drinken een hele dag op het voetbalveld? De manier waarop we elkaar corrigeren en de waarheid zeggen verschilt ook hemelsbreed met vroegere tijden. Cynische humor, harde kritiek versus voorzichtig opbouwende kritiek die tot zelfreflectie en niet tot de “ja maar”-cultuur van nu moet leiden.

Je ergeren, omdat vroeger alles beter zou zijn is vergooide energie en misschien wel arrogant. Ik heb me eens mateloos geërgerd aan het feit dat spelers bij het binnenkomen van de kleedkamer in de rust van de wedstrijd meteen hun telefoons gingen checken op berichtjes, terwijl de trainer nog niet binnen was. Gesprekken gingen overal over behalve over de gespeelde eerste helft. Trainer werd door iets opgehouden en kon maar kort in de rust aanwezig zijn voor eventuele aanwijzingen. Vervolgens heb ik één van de beste of misschien wel de best gespeelde tweede helft ooit van het team gezien. Dus zeg het me maar: was het vroeger beter?