Epiloog van een avontuur
Vijf spelers van Victoria met niet-Westerse roots en ik als hun uitermate Nederlandse fysiotherapeut, deden vol overgave mee aan de Ramadan. Op gooischgras.nl deed ik verslag van mijn en onze bevindingen. Van 6 mei tot en met 4 juni was de periode, daar konden jullie deze onderneming op de voet volgen. Nu, een paar weken na de laatste Ramadan-dag, trek ik een korte conclusie en vertel van de mooie momenten daarna.
‘Het is al een maandje geleden dat de Ramadan ten einde is. De vraag, die me na afloop is gesteld – “of ik het volgend jaar weer mee ga doen” – beantwoord ik steevast met een volmondig ‘nee’. Het belangrijkste motief voor mij was dat ik solidair wilde zijn met de allochtone jongens van de Victoria-selectie en uiteraard was ik ook wel nieuwsgierig wat de impact van het strenge vastenregime op mijn lijf, geest en directe omgeving zou zijn.’
De diepe religieuze, intrinsieke motivatie en het samen beleven met de gemeenschap en familie, maken van deze periode een mooie en intensieve ervaring voor moslims. Deze zogenaamde ‘steunfactoren’ behoorden niet tot mijn arsenaal van overlevingsmateriaal. Daar waar het familiegebeuren en sociaal leven voor moslims een diepere lading kregen, namen deze voor mij meer en meer af. Een maand lang zelf voor je eten zorgen en alleen eten, ‘s avonds geen verjaardag elders of een concert bezoeken of spontaan ergens op visite of zelf visite ontvangen, was er niet meer bij.
De kwaliteit van je sociaal leven nam voor mij als autochtoon zienderogen af. Het wachten was op het moment, dat er weer gegeten en gedronken mocht worden. Het beheerste een maand lang mijn lichaam en geest. Echt spiritueel werd ik er niet van. Maar toch, het feit dat ik het volhield, gaf me toch een sterk en zelfverzekerd gevoel.
Voor de geest heeft het voor mij wel louterend gewerkt. Fysiek gezien was het geen pretje. Bijna een maand lang diarree en per nacht vijf uur slaap, die op de helft hiervan werd onderbroken door de wekker. Elke nacht om ca 3.00 het helse werk om tegen heug en meug een zogenaamd ontbijt naar binnen te werken.
De combinatie van vasten en te weinig slaap leidde er zelfs toe, dat ik na drie weken redelijk gedesoriënteerd zelfs op een zondagochtend 7:30 uur op de fysiopraktijk stond, klaar om te werken…
Op 4 juni, dinsdagochtend, was de Ramadan afgelopen en begon het Suikerfeest. Die ochtend stond ik in de oefenzaal toen ik verschillende patiënten verschrikt zag opkijken. Met een glimlach op mijn gezicht en ontroerd zag ik Said en Okkie binnenwandelen, gekleed in hun prachtige lange gewaad. In hun handen hadden ze een grote schaal met mooi gekleurde Marokkaanse koekjes en overhandigden die aan mij.
Wellicht door de Ramadan veroorzaakte slaaptekort en 8 kilo gewichtsreductie (niet alleen vermindering van vetpercentage maar aan mijn dunne armpjes te zien ook behoorlijk verlies aan spiermassa) die me goed waren aan te zien, voelde ik mijn ogen vochtig worden en ervaarde ik een diepe ontroering en verbondenheid met mijn allochtone voetbalmaatjes. Dit moment alleen al was de Ramadan voor mij meer dan waard.
Voor de medewerkers had ik ook taart meegenomen, patiënten verrasten mij later op de dag met allerlei soorten lekkernijen en mijn goede vriend Gert Koster bracht me een verhuisdoos vol eten voor een ontbijt, lunch en diner, niet alleen voor mij maar ook voor Ellen!
Ik voelde me echt een beetje jarig en blij deze dag. Maar inderdaad, de Ramadan was boeiend om mee te maken, maar één keer is genoeg.
Tot slot wil ik Monique Dijsselhof, de diëtiste, hartelijk bedanken voor de praktische en mentale ondersteuning gedurende deze periode. De app waarin je me vroeg waarom ik zo belachelijk vroeg op was op die ene zondagochtend, is nu al een klassieker!
