Dieptepunt bereikt?
Vijf spelers van Victoria met niet-Westerse roots en ik als hun uitermate Nederlandse fysiotherapeut, doen mee aan de Ramadan. Op gooischgras.nl doe ik verslag van mijn en onze bevindingen. Van 6 mei tot en met 4 juni is de periode, dan kunnen jullie deze onderneming op de voet volgen. Ik zit nu in de laatste week. Ik vertel u maar eerlijk, dat ik uiteindelijk een beetje de weg ben kwijt geraakt…
‘Het is rustig op straat. Bij de splitsing Havenstraat en Vaartweg valt het me op dat ik nog door geen auto ben ingehaald. De stoplichten knipperen en springen niet op groen noch op rood. Bij de praktijk aangekomen heerst er een oase van rust. Ik verbaas me er over dat de heer De Jong* nog niet in de wachtkamer zit om 08.00 uur. Normaal is hij er altijd ruim 10 minuten van te voren…’
De laatste loodjes zijn aangebroken en die schijnen het zwaarst te wegen. Nu ik in de eindfase zit durf ik wel een aantal conclusies te trekken en bepaalde mythes te ontzenuwen met betrekking tot de Ramadan. Eén daarvan is dat je lichaam aan het vasten went en je lichaam een soort van balans, ‘steady state’, creëert. Misschien ben ik de uitzondering, maar ik heb gemerkt dat het bij mij in ieder geval niet zo werkt.
Ondanks dat ik me goed aan de voedingsvoorschriften probeer te houden om voldoende vocht en voedingsstoffen binnen te krijgen, merk ik dat mijn lichaam bijna permanent protesteert en mijn maag als een drammerige kleuter blijft smeken om eten. Als je dan als ‘ouder’ dit gedrag consequent negeert, schakelt de maag over op zwaarder geschut: maagzuur! De frequentie van opkomend maagzuur loopt gestaag op, naarmate het tijdstip van de avondmaaltijd nadert.
Waar iedereen vooraf bedenkt dat het niet mogen drinken op de dag het zwaarste zou zijn, blijkt dit eigenlijk de makkelijkste horde die ik in deze periode hoef te nemen. Een droge mond is het enige wat vervelend is, al realiseer ik me dat de weersomstandigheden de Ramadan gunstig gezind zijn. Het is niet al te warm, zodat vochtverlies enigszins binnen de perken blijft. Mijn grootste vijand is het slaaptekort in combinatie met de lichte misselijkheid, die ik ervaar als ik rond 03:00 uur uit mijn slaap wordt gehaald om te ‘ontbijten’. De eetlust is er niet, integendeel zelfs, maar toch moeten er voldoende eiwitten, koolhydraten en vocht – ongeveer driekwart liter – worden geconsumeerd en dat met een voor mijn gevoel steeds kleiner wordende maag. In overleg met Monique, de diëtiste, zou ik de proteïnedrankjes, die aan patiënten worden voorgeschreven, ’s nachts gaan gebruiken. De voordelen zijn dat ik met minder volume genoeg voedingsstoffen binnen zou krijgen – eiwitten, koolhydraten – en dat ik weer kostbare tijd kan uitsparen met het prepareren van het ontbijt en dus weer langer kan slapen.
De nacht van zaterdag op zondag zou het zover zijn. Het liep evenwel anders dan gepland…
Zaterdagavond voelde ik me al niet echt lekker. De gang naar de WC was al meerdere malen gemaakt. Een normale stoelgang heb ik sinds het begin niet gehad. De darmen zijn al drie weken van slag en teveel vochtverlies door de veldslagen in mijn buik zijn meer regel dan uitzondering. Om 00:15 uur ietwat beroerd naar bed en de wekker om 03:00 uur gezet. Om half twee ging bruut de telefoon. Zoonlief had – niet voor de eerste en ik vrees ik ook niet voor de laatste keer – de huissleutel vergeten. Of ik die buiten op de bekende plek wil neerleggen. Slaapdronken aan het verzoek – het blijft toch je kind – voldaan, maar gevolg was dat ik nog maar een klein uurtje slaap kon vatten tot 03:00 uur. Licht misselijk begon ik aan het proteïnedrankje, maar na drie slokken begon ik te zweten en bijna te kokhalzen, maar met veel moeite werkte ik het drankje samen met de thee in een verhouding van 1:3 naar binnen. Beroerd en ontregeld ging ik weer naar boven en om één of andere reden zette ik de wekker om 07:00 uur. Ietwat wazig stapte ik om 07:30 uur op de fiets en reed in alle stilte naar de praktijk.
Onderweg realiseerde ik me weer, dat het weekend altijd zo snel voorbijgaat. Voordeel is wel dat het einde van de Ramadan daardoor ook weer wat dichterbij is gekomen. Het is rustig op straat. Bij de splitsing Havenstraat en Vaartweg valt het me op dat ik nog door geen auto ben ingehaald. De stoplichten knipperen en springen niet op groen noch op rood. Bij de praktijk aangekomen heerst er een oase van rust. Ik doe wat wasgoed in de wasmachine en verbaas me er over dat de heer De Jong* nog niet in de wachtkamer zit om 08:00 uur. Normaal is hij er altijd ruim 10 minuten van te voren…
Ik app Monique om de tijd te doden en te melden dat het drankje niet zo goed is gevallen en me niet echt fris voel, waarop ze vraagt of dat de reden is dat ik me zo belachelijk vroeg op ben op de zondagochtend. Dan dringt het tot me door dat het geen maandagochtend is, maar ik op de vroege zondagmorgen op de praktijk ben! Dit is toch wel een dieptepunt: ongelooflijk! Mijn oog valt op de koffie-automaat en moet een sterke neiging onderdrukken om als troost een cappuccino voor mezelf te maken, maar gelukkig beheers ik me, doordat ik de humor er wel van kan inzien i.p.v. ten onder te gaan aan zelfbeklag. Geen enkel moment van opstaan tot aankomst op de praktijk gerealiseerd dat het zondag was.
Wat een chronisch slaaptekort en vasten al niet met een mens kan doen. Eenmaal thuisgekomen om 08:45 uur kroop ik meteen weer in bed, waar Ellen nog in diepe slaap was. Het telefoontje van Rik, het tot twee keer toe afgaan van de wekker en mijn absentie in bed in de vroeg ochtend, het was haar allemaal ontgaan. Als troost heb ik daarna van moeder natuur nog tot 12:30 uur mogen uitslapen.
Voetbal
Waren we vorig seizoen rond deze tijd met Victoria nog volop in de kampioensrace en nacompetitie, hoe anders is het nu. Zes wedstrijden voor het eind van de competitie al gedegradeerd en de geest is volledig uit de fles. Daar waar iedereen, ook de jongens die in de Ramadan zaten, twee keer per week op de training aanwezig waren, daar is nu sprake van een matige opkomst. Trainer Stijn van ’t Hooft is al blij dat de meesten 1x per week acte de présence geven. De laatste competitiewedstrijd in Amsterdam tegen WH-HEDW vormde daarmee ook de ultieme resultante van alles wat er dit seizoen is misgegaan. Een beschamende vertoning, waarin een 10-0 nederlaag het schaamrood bij een ieder, die Victoria lief was, op de wangen bracht. Van de vijf hoofdrolspelers in deze Ramadanserie speelden er drie slechts één helft. Uitgaan als een nachtkaars heet zoiets. Maar niet voor de Ramadan.