Marjanne de Rijk sms’te me nog tussen Kerst en Nieuwjaar: Ron is vanavond te zien in het het NOS-overzicht Uit het leven 2018. Het was kort weliswaar, maar het vertoonde fragment kenmerkte wel een karakteristiek moment uit de carrière van sportverslaggever Ron de Rijk. Bondscoach Dick Advocaat wisselde tijdens het EK van 2004 Arjen Robben voor Paul Bosvelt, waarna heel Nederland over de populaire Hagenaar heen viel. Ron de Rijk en zijn collega Jack van Gelder waren niet mals in hun oordeel over deze actie. We kenden de aimabele De Rijk niet zo, maar hij dreigde – bij uitzondering – onbarmhartig uit zijn slof te schieten.
Luister naar het fragment (bron: NOS):

Ron de Rijk overleed op zaterdag 27 oktober 2018 op 66-jarige leeftijd. In een gesprek over het leven van de Hilversummer kwamen de verschillende aspecten van zijn leven en karakter goed naar voren. Gooisch Gras sprak met Marjanne de Rijk, jongere zus, Han Monsees, mede-bestuurslid van ZVV Hilversum, Wieger Schotanus, oude jeugdvriend en tevens mede-bestuurslid van ZVV Hilversum, René van den Berg, voetbalcommentator bij o.a. Fox en eindredacteur Sport bij RTV Utrecht en George Hummen, goede vriend en eigenaar van Restaurant Tiramisu in Hilversum, waar Ron 30 jaar lang bijna elke dag koffie dronk en ’s avonds zijn speciale menu kreeg voorgeschoteld.

Journalist Nick Klaessens werd geïnspireerd tot een mooie open brief in de Kerstbijlage van Het Financieele Dagblad. Hij schrijft o.a.: ‘In het megalomane milieu van de voetballerij was jij de droogste, aangenaamste, vriendelijkste, normaalste stem.’ Klik hier voor de brief

Begin jaren tachtig debuteerde Ron als voetbalverslaggever bij NCRV Zaterdag Sport, naast good-old Jaap Bax en Leo Touw. Vader Jan de Rijk (zie kader) deed een goed woordje voor zijn zoon, die in het dagelijks leven competitieleider zaalvoetbal was bij de KNVB Afdeling Utrecht. ‘Ron, we gooien de overschrijvingsformulieren wel bij jou in de bus thuis, ok? Dat scheelt ons een rit naar Nieuwegein.’ Dat was altijd goed. Ron werkte daarna o.a. bij Langs de Lijn, Studio Sport, Ziggo en Fox Sports. Hij hoefde niet te klagen. Hoogtepunten waren de WK’s van 1990, 1994, 1998 en 2002. Het EK van 1996 kwam daar nog bij en de Wereldbekerfinale Ajax-Grêmio. Vorig jaar ging hij met pensioen, maar werkte gewoon door. Af en toe een wedstrijdje, heerlijk vond hij dat.

Ron de Rijk was een goede verslaggever. Duidelijk sprekend, goede zinnen makend zonder idiote uithalen maar met de nodige dictie in zijn stem. De combinatie met Jack van Gelder was natuurlijk van een enorm contrast, maar daardoor ook weer erg passend en effectief. Zijn de emotionele uithalen van de flamboyante Van Gelder inmiddels legendarisch, ook het stemgeluid van De Rijk was karakteristiek te noemen. Ooit hoorde hij het commentaar van Henk Terlingen op de televisie. ‘Dat kan ik ook,’ zei hij toen. ‘Alleen beter.’

We verzamelen ons bij Restaurant Tiramisu aan de Hilversumse Koninginneweg, de plek waar Ron koffie dronk en ’s avonds at. Een betere plek konden we niet vinden…

Marjanne: Vergeet niet: Ron maakte wel zijn huiswerk, hè. Hij praatte niet zomaar wat voor zich uit. Hij verzamelde allerlei gegevens over spelers, krantenknipsels, enzovoort. Of dat nou van Heracles was of Real Madrid, maakte niet uit. Hij verstond zijn vak en was er goed in.

René: Vroeger gingen de contacten van journalisten met de clubs wat makkelijker. Tegenwoordig is dat moeilijker, is het meer afgeschermd. Als Dick Advocaat vertrekt bij FC Utrecht, en we horen niets, dan moeten we er zelf achteraan. Ja, en Ron was altijd goed geïnformeerd, zonder meer. Als hij een wedstrijd had bij Roda JC, belde hij met de regionale omroep en dan won hij extra informatie in. Als hij zondag FC Utrecht had, dan hing hij zaterdagmorgen aan de lijn, vaste prik. En hij wilde niet alleen de opstelling weten, maar ook de verwachte tacktiek en hoe er getraind was, dat soort dingen. En vergeet niet, hij las niet alleen de sportpagina’s. Hij wist donders goed, wat er aan de hand was in de wereld. Maar dat hoorde bij zijn vak, vond hij.

George: Ik mis hem natuurlijk ook in het leven van alledag. Hij had zijn vaste tafel. Lekker slap ouwehoeren over Ajax en Feyenoord. Hij wist natuurlijk heel veel over voetbal, maar onderschat niet wat hij allemaal van muziek wist. En hij liet nooit blijken waar zijn voorkeur lag, bij welke club of welke speler. Hij sarde mij alleen maar een beetje over Ajax. Nou ja, dan liet ik hem maar. We zeiden alles tegen elkaar. En iedereen kon ook zijn verhaal bij hem kwijt. Het personeel en klanten van hier hebben het er ook wel moeilijk mee. Ik ga hem eren en gedenken met een speciaal menu op de kaart: Ron’s Pasta!

Marjanne: Tot het einde toe heeft Ron alles geregeld en had hij de touwtjes in handen. Goede adviezen meegegeven aan onze kinderen. ‘Blijf gezond eten, hè?! Ik heb gewoon pech gehad.’ Ron was vegetarisch, het was echt domme pech. De muziek op zijn crematie heeft hij nog zelf geregeld, want inderdaad, als Ron bezig was met muziek, was er ook emotie. Niet direct bij voetbal, maar wel bij muziek.
Hoewel hij wel enige reserve aan de dag kon leggen, had hij gelukkig goede vrienden en vriendinnen. Veel lieve reacties kregen we van de collega’s uit het vak. Op zijn crematie waren ze er allemaal: Ferry de Groot, Evert ten Napel, Theo Reitsma, Kees Jansma, Jack van Gelder. Maar ook zijn werkster Gerda en kapster Marleen. Bekend of onbekend, het maakte hem niets uit. Hij was geliefd, dat was duidelijk. Ook bij de clubs en de trainers. We kregen een mooie kaart van Louis van Gaal. Met hem had Ron altijd goede interviews. Want Ron had verstand van voetbal..!

René: Ron liet de mensen praten. Bij de NOS was hij naast de commentator ook de interviewer na afloop. En dat is in zijn laatste periode bij Fox wel minder geworden. Dat was jammer. Hij verstond zijn vak, zeker. En we hielden elkaar scherp. Als ik commentaar gaf en dat hoorde hij in de auto of ergens anders, en ik vergat aan mijn eerste zin de stand toe te voegen, dan kreeg ik onmiddellijk een berichtje van Ron: ‘stand!’ schreef hij dan. Ron regelde ook tijdens een WK, dat hij de bondscoach ‘had’. Guus Hiddink was dat. Zo’n status had hij wel. Sportverslaggever is een ambacht en zeker voor de radio. Ik kreeg een keer een korte opleiding bij de BBC, waarbij je voor een blinde man precies moest duiden, waar het spel zich afspeelde op het veld. We kregen bij Radio M een keer een compliment van de blinde cabaretier Vincent Bijlo, die in de provincie woont. De beleving en de duiding is bij jullie optimaal, zo zei hij het. Mooi toch? Ron beheerste dat ook.

Marjanne: Dat vroegen mijn zoons altijd aan Ron, zelfs in sinterklaasgedichten: voor wie ben je nou eigenlijk? Ron had geen gezin, dus was hij vaak bij ons, vooral op feestdagen. Hij was een familieman én een echte vrijgezel, was graag op zichzelf. Maar in elk geval ook een geliefde oom, waar mijn kinderen ook veel aan hebben te danken en die tot het laatste moment bij hem waren. En voor wie hij nou was? Vroeger als jongetje had ie nog wel een Ajax-gordijn hangen, maar later bleek hij toch meer gecharmeerd te zijn van clubs ‘in de provincie’. Bijvoorbeeld van FC Twente en Heracles, van welke clubs we nog een mooie kaart kregen na zijn overlijden. En ook van PEC Zwolle en SC Heerenveen. En bij FC Utrecht kon hij altijd lachen. En bij Feyenoord, met Van den Herik als voorzitter, daar was alles perfect geregeld.

George: Bij die clubs vond hij het leuk. Daar werd hij onthaald met een drankje en een lekker hapje. Daar voelde hij zich senang. Hij at nooit een kroketje, maar waar hij zich thuis voelde, wél.

René: We hadden vorig jaar nog de afspraak gemaakt, dat we samen de Derby aan het IJsselmeer zouden doen voor Radio M (IJsselmeervogels-Spakenburg op 19 januari 2019; RF). Ik appte hem nog toen hij net ziek was en herinnerde hem nog aan onze afspraak. Zijn antwoord was ook direct: Het zal even moeten duren, maar voorlopig niet. Het was een hard gelag, dat hem niks meer was gegund. Dat doet pijn.

Misschien was Ron de Rijk nog wel gekker van zaalvoetbal, dan van veldvoetbal. Althans een periode. Dat zegt Han Monsees, ex-secretaris van ZVV Hilversum, de zaalvoetbalclub, die van 1995 tot en met 2003 actief was in de eredivisie. Ook ex-voorzitter en jeugdvriend Wieger Schotanus schuift aan.

Han: Eerlijk gezegd had ik in het begin niet zo in de gaten, wie het was, met wie ik in het bestuur van de ZVV Hilversum terecht was gekomen. Dat dat die verslaggever van de radio was. Als Ron begon te praten, dan hield ook iedereen zijn mond en luisterden we. Dat dat dezelfde man was, die ik elke zaterdag op de radio hoorde, wist ik aanvankelijk helemaal niet. Meestal heb je wel een beeld van een radioverslaggever, een man met een grote snor, maar dat was hij dus helemaal niet. Naar uitwedstrijden reden we meestal mee met wijlen Adrie van den Hoek in zijn grote Range Rover. Discussies had ik dan met Ron over de exactheid van wiskunde – ik ben tenslotte leraar wis- en natuurkunde ­– tot verbazing en ook plezier van Adrie, die had het liever over voetbal.
Wieger was voorzitter van de ZVV, ik was als secretaris verantwoordelijk voor de officiële, administratieve handelingen, Erik Veerman penningmeester. Adrie van den Hoek, Gerard Vermeulen en Toon van Proosdij waren er altijd en Ron was, ja, wat was Ron? Hij zat in een scoutingsclubje met Erik Veerman en Freek Stegehuis.

We speelden met ZVV Hilversum eredivisie zaalvoetbal (lees kader), dus er moest wel wat gebeuren. We waren de top van Nederland. Dat betekende ook, dat we spelers moesten scouten en kijken wie er voor onze club in aanmerking kwam. En Ron kende iedereen!

George: Zeker, maar altijd low profile, altijd. Nuchter en sociaal. Maar wel altijd aanwezig.

René: Je had bij hem nooit het idee, dat hij beter van je wilde worden. Hij communiceerde altijd met open vizier. Robbie Alflen (oud-trainer-coach ZVV Hilversum) belde me een keer op. Hij was helemaal kapot van Ron’s dood. Het was heel serieus in Hilversum, maar na afloop werd het gezellig. Ron wordt gemist, echt waar. En met knipoog: ook zijn slechte, flauwe grappen. Ron de Rijk-grappen.

Wieger: Ik ken Ron eigenlijk uit onze jonge puberjaren van Actif, toen in Hilversum een van de grotere voetbalverenigingen. Daar heb ik Ron en de familie Te Nuijl leren kennen. Hij voetbalde eigenlijk niet mee, maar hij kon het wel. Was technisch. Ik deed nog wel eens mee, als Ron voetbalde op het veldje aan de Stephensonlaan met zijn buurvrienden. Ook sportjournalist Dick van Gangelen (vader van Jan Joost) voetbalde daar altijd mee. Ze staken kerstbomen in de brand met ouwejaar en ze gingen met een hele groep uit Stamminéke op vakantie naar Barbados, maar daar was ik niet bij. We gaan dus wel een hele tijd terug. Later werd hij stamgast in mijn zaak (Café Cartouche) en mocht ik vaak mee naar wedstrijden, vooral in het buitenland. De ene keer mee met Oranje en de volgende keer liep ik met hem door de catacomben van het Bernabéu in Madrid. Het was een gouden tijd, zei Ron altijd. Alles kon. Goed salaris, goede hotels.

Marjanne: Ik mocht niet eens mee. Ja, een keer mee naar Urk. Ook gezellig, hoor, maar daar werd het vechten en toen mocht ik van ma alleen maar mee, als zij er ook bij was…

Nick Klaessens verwoordt het mooi in zijn brief in het FD: ‘In de Volkskrant liet een oude buurjongen van je optekenen dat je wel erg lang bij je ouders inwoonde en dat je op een gegeven moment tegen hen zei: “Wordt het niet eens tijd dat jullie het huis uit gaan…?’’ Toen verslikte ik me in mijn melk.’

Wieger: Maar ook reisjes naar Turkije, Polen, noem maar op. En naar IJsselmeervogels, natuurlijk. Tijdens het WK van 1994 in de Verenigde Staten reisden we hem achterna met onder andere jeugdvriend Joost te Nuijl en daar kwamen we hem natuurlijk ook vaak tegen. Lekker naar de trainingen kijken, dat beviel me eigenlijk wel. En hij kende iedereen, dus we kwamen op plekken waar anderen natuurlijk niet mochten komen.

Marjanne: En wat hij hier had bij Tiramisu, had hij ook bij jou natuurlijk, in Cartouche.

Wieger: Jazeker. Hij was deel van het meubilair. Op een gegeven moment gingen we pas om 15 uur open en dat was te laat voor hem. Hij had een dagelijks loopje door het dorp en daar pasten we toen niet meer in. Toen kwam Tiramisu daarvoor in de plaats en ook de koffietent bij De Kei. In zijn tijd bij de NCRV werkte hij natuurlijk zaterdagmiddag en konden we ’s avonds of zondag naar Ajax. Veel naar Ajax geweest. En verder hebben we een lange zaalvoetbalgeschiedenis (zie kader). Hij keek heel veel wedstrijden en was van alles op de hoogte.

Han: Ron kwam met jonge talenten aandragen, die zich bij ons ontwikkelden en die we vervolgens een aantal jaren later in het Nederlands zaalvoetbalteam terugzagen. En bij clubs, die veel meer konden betalen. Hij kende niet alleen iedereen, hij had ook een neusje voor talent. Misschien was hij nog wel gekker van zaalvoetbal, dan van veldvoetbal. Zeker in die tijd. En in Sporthal Kerkelanden voelden we ons thuis, later in de Dudok Arena was het toch minder.

Wieger: Na ZVV Hilversum in 2004 heb ik eigenlijk geen zaalvoetbalwedstrijd meer gezien. Ron denk ik ook niet. Het hoogtepunt was wel voorbij. In de jaren ’80 en ’90 speelden in deze regio spelers tégen elkaar in de zaal, terwijl ze op het veld mét elkaar speelden. Dat gaf strijd en sfeer. Die tijd was echter wel voorbij.

René: Hij zou natuurlijk een uitstekende coach zijn voor jonge sportverslaggevers. Hij had een neusje voor talent. Zo haalde hij hier Bas Ticheler weg voor de NOS en nu is Bas perschef bij Oranje. Laten we die jongeren een beetje beter begeleiden en laat ze niet verzuipen. Ferry de Groot (toenmalig chef NOS Sport) en Ron zaten op één lijn qua het formuleren van zinnen, het tempo van het commentaar, enzovoort. Zij vonden elkaar blindelings daarin. Neem de luisteraar mee aan de hand en deel je enthousiasme en kennis. Hij voelde waar een luisteraar op zat te wachten. Ferry en Ron hadden liefde voor het mooie radiovak. Wars van de glamour en glitter van de nieuwe tijd. Als we Ron willen eren, dan moeten we een ‘dingetje’ maken met de vijf basisregels van Ron de Rijk. Die moeten we dan maar samen maken. Samen met Ferry. De Regels van Ron de Rijk. Tenslotte heeft hij 30 jaar een rol gespeeld in mijn loopbaan. ‘Ron the Rich, the one and only…’

Nick Klaessens tot slot: ‘Een voetbalcommentator moet niet opvallen. Het gaat om het spelletje. Tenzij het nationaal belang telt, dan mag er wat oranjekleurige emotie in.’

Restaurant Tiramisu: Authentiek, vers en gezellig

In Italië zijn twee dingen het allerbelangrijkst; la famiglia en goed eten. Wanneer deze twee elementen samenkomen gebeurt er iets bijzonders; als een warme deken komt het Italiaanse gevoel je tegemoet. Dat is ook de reden waarom we zo van Italië en het eten houden.
George: We bestaan ruim 30 jaar en nog elke dag bewijzen we ons bestaansrecht. Elke dag weer kwaliteit. Voor de lunch smakelijk panini’s, pasta’s en salades. Het diner met een zeer uitgebreide en gevarieerde kaart, van anti-pasti, soepen en pizza’s tot heerlijke pasta’s, vleesgerechten en fantastische desserts. Daarbij serveren we uitgelezen wijnen. Maar iedereen is de hele dag – behalve maandag – welkom voor een koffie en een snack.
Er komen hier veel klanten eten. Elke dag weer. We zijn goed en hebben mooie gerechten en mooie menu’s. Met kerst zaten we twee dagen lang stampvol. Ook doen we afhaal, uiteraard, maar wat is er lekkerder dan je pizza hier ter plekke op te eten? Dan komt de krokante bodem ook mooi tot zijn recht.

Reserveren via de site is mogelijk tot 2 uur voor aanvang, daarna kunt u nog telefonisch reserveren.
Klik hier om te reserveren

Mochten er speciale allergenen- of dieetwensen zijn, is het voor George fijn om dit vooraf in het opmerkingenveld door te geven. Wilt u meer informatie, neemt u dan contact met ons op! Bij groepen vanaf 10 personen wordt het op prijs gesteld om vooraf met George een menu samen te stellen!

Koninginneweg 101, 1211 AP Hilversum
Telefoon (035) 621 73 00. Email info@tiramisubygeorge.nl
www.tiramisuhilversum.nl

Maandag: gesloten
Dinsdag t/m zaterdag: 10.30 – 22.00
Zondag: 17.00 – 22.00
Onze keuken is tot 21.30 uur geopend.